Dari segi pandangan rasmi, bahasa Mandarin Baku secara teorinya umpama lingua franca — satu kaedah bagi penutur pelbagai dialek/bahasa orang Han yang tidak boleh saling difahami, serta juga antara orang Han dan entik bukan Han untuk berkomunikasi satu sama lain. Nama "Putonghua" sendiri, atau "pertuturan umum", memeperkuasakan ide ini. Namun, dari segi amali, oleh sebab bahasa Mandarin baku menjadi lingua franca dan satu bahasa "umum", bahasa-bahasa dan dialek-dialek lain, sama ada Han atau tidak, telah menunjukkan tanda-tanda kurang berdaya tahan akibat keluasan bahasa Mandarin baku, sehingga menyedihkan ramai pendukung budaya tempatan.

Di Taiwan, Guoyu (bahasa kebangsaan) terus menjadi istilah rasmi bagi bahasa Mandarin baku. Istilah Guoyu amat jarang dipakai di tanah besar China, kerana tindakan mengisytiharkan piawaian berdasarkan dialek Beijing sebagai bahasa kebangsaan mungkin dianggap tidak adil kepada dialek Cina lain dan kaum minoriti. Sebaliknya, istilah Putonghua (pertuturan biasa) bukanlah apa selain tanggapan sebagai lingua franca. Namun begitu, Guoyu masih dipakai oleh kebanyakan penduduk tanah besar yang lebih tua, dan juga sering digunakan di kalangan komuniti Cina Amerika Syarikat, bahkan di kalangan keturunan pendatang dari tanah besar. Sesetengah orang Taiwan, terutamanya penyokong kemerdekaan Taiwan, juga membantah penggunaan Guoyu untuk merujuk kepada bahasa Mandarin yang piawai, atas sebab bahawa "guo" (negara) yang dirujuk dalam nama bahasa itu ialah China dan bahawa Taiwan sepatutnya merdeka. Mereka lebih gemar menggelar bahasa Mandarin sebagai "dialek Beijing" atau Zhongwen (bahasa bertulis China). Sepertilah kebanyakan perkara-perkara berkenaan politik di Taiwan, ada yang menyokong nama Guoyu atas sebab-sebab yang sama dengan pembangkangnya.

Pada bulan Disember 2004, pantauan pertama penggunaan bahasa di Republik Rakyat China mendapati bahawa hanya 53% daripada populasinya, iaitu sekitar 700 juta orang, boleh berkomunikasi dalam bahasa Mandarin Baku. (China Daily) Satu pantauan yang hasilnya dikeluarkan pada bulan September 2006 turut memberi keputusan yang sama (South China Morning Post). 53% ini ditentukan apabila seseorang dapat memperoleh 3-B(Kadar ralat: kurang daripada 40%) ketika menjalani Ujian Penilaian. Satu lagi pantauan pada tahun 2003 oleh China National Language And Character Working Committee menunjukkan bahawa, jika bahasa Mandarin baku ditentukan pada 1-A (Kadar ralat: kurang daripada 3%), peratusannya ialah Beijing 90%, Shanghai 3%, Tianjin 25%, Guangzhou 0.5%, Dalian 10%, Xi`an 12%, Chengdu 1%, Nanjing 2%. inilah sebabnya pelajar bahasa Cina berketurunan asing perlu belajar bahasa Cina oral di Beijing, tetapi tiada hadnya untuk belajar tatabahasa dan aksara Cina.